Technologie chowu ślimaków
: 22 sie 2016, 17:09
Technologia włoska
Informacje ogólne: ma na uwadze jakość produktu, a nie tylko ilość, dlatego ślimaki utrzymywane są w naturalnym środowisku, łącznie z reprodukcją (choć coraz częściej w celu obniżenia strat reprodukcja jest robiona w pomieszczeniach);
generalnie unika się stosowania herbicydów i nawozów sztucznych. W to miejsce wykorzystuje się rośliny strączkowe jako źródło naturalnego azotu;
Typ: ekstensywny;
Etapy hodowli: w parkach;
Długość cyklu hodowlanego: w zależności od gatunku cykl trwa od 12 do 18 miesięcy.
Reprodukcja: odbywa się w warunkach naturalnych, bezpośrednio w parkach z kontrolą ilości obsady reproduktorów na jednostkę parku; po znosach reproduktory usuwa się z parków. W przypadku hodowli Cornu aspersum upowszechnia się metoda kontrolowanego rozrodu, jak w technologii francuskiej.
Obsada reproduktorów: winniczek - 20 szt./m² parku;
„mały szary” - do 80 szt./m² parku;
„duży szary” - do 40 szt./m² parku.
Lęgi: naturalne, jednak coraz częściej hodowcy wybierają jaja w parkach i inkubacji dokonują w pomieszczeniach.
Parki: głównie kilka kwater o standardowych wymiarach 3 m x 50 m, oddzielonych od siebie przejściami o szerokości 1 m, otoczonych wspólnym ogrodzeniem;
Roślinność: urozmaicona szata roślinna z podziałem na roślinność do żerowania i wyłącznie jako schronisko. Spośród roślin największe znaczenie mają młode zielonki: lucerna, koniczyna, kapusta pastewna, pokrzywa, krwawnik, komosa, mniszek lekarski, szpinak, sałatę, cykorię, jarmuż i inne;
- w nowoczesnych hodowlach ilość roślin została ograniczona do 6 gatunków wysiewanych od najniższych (przy ogrodzeniu) do najwyższych (w centralnej części kwatery). Podstawę roślinną parków stanowią: koniczyna biała, różne odmiany sałaty, rzepik, kapusta pastewna, burak pastewny, słonecznik. Czasem dodatkowo wysiewany jest topinambur;
Infrastruktura:
a/ palety: brak lub ich niewielka ilość służących jako miejsce dokarmiania zwierząt;
b/ nawodnienie: tradycyjna metoda opiera się o występowanie naturalnej rosy i opadów atmosferycznych, jednak sztuczne nawodnienie jest coraz częściej stosowane;
Pasze: podstawę hodowli stanowi długi okres wegetacyjny roślin, zatem stosujemy głównie pasze soczyste objętościowe - zielonki, z ewentualnym dokarmianiem treściwymi paszami uzupełniającymi;
Wydajność z m²: przeciętnie ok. 1,0 - 1,2 kg/m² (liczone z całkowitej powierzchni parków, łącznie ze ścieżkami);
Koszt produkcji: zasadniczo są niskie, ponieważ nie ma wydatków na pasze. Wydatki są ukierunkowane przede wszystkim na zatrudnienie przy zbiorze ślimaków, amortyzację instalacji parków, nakłady na nasiona, trutki na szczury i środki dezynfekujące. Dzięki temu koszt uzyskania produktu wynosi ok. 40% ceny na rynku hurtowym.
Technologia francuska
Informacje ogólne: wpływ na dobór technologii w dużej mierze mają różnice klimatyczne pomiędzy Francją a Włochami. W klimacie śródziemnomorskim jaki panuje we Włoszech i części południowo-wschodniej Francji, przy wydłużonym cyklu wegetacji jest wykorzystywana możliwość chowu ślimaków na roślinności. Jednak w pozostałej części Francji chów został skomercjalizowany i przebiega w ciągu jednego sezonu hodowlanego. Nakłady na obsługę parków w technologii włoskiej są stosunkowo mniejsze niż we francuskiej.
Typ: intensywny;
Etapy hodowli: - interiorowy – reprodukcja;
- eksteriorowy - „tucz” w parkach;
Niektórzy próbują stosować całoroczny chów interiorowy. Wśród różnych jego systemów najbardziej upowszechnione są: a/ system flamandzki – odmiana chowu klatkowego;
b/ system kurtynowy – wykorzystanie wewnętrznej konstrukcji „ula” w parkach organizowanych w obiektach zamkniętych.
Długość cyklu hodowlanego: „mały szary” - 3 – 5 miesięcy,
„duży szary” - 5 – 7 miesięcy.
Reprodukcja: odbywa się w pomieszczeniach w całkowicie kontrolowanych warunkach, z możliwością regulowania temperatury, wilgotności i długości dnia świetlnego;
Obsada reproduktorów: „mały szary” - max. 200 sztuk na 1 m² całkowitej powierzchni stołu,
„duży szary” - max. 100 sztuk na 1 m² całkowitej powierzchni stołu;
Lęgi: lęgi sztuczne, pełna kontrola nad znosami, inkubacją i wylęgami jaj;
Parki: z podziałem na oddzielnie ogrodzone kwatery, jak w technologii włoskiej lub całościowe z kwaterami oddzielonymi od siebie jedynie ścieżkami komunikacyjnymi;
Roślinność: stosunkowo uboga w gatunki roślin: rajgras, koniczyna, ozime odmiany rzepaku lub rzepiku, bądź też monokulturowe: wyłącznie ozimy rzepak lub ozimy rzepik;
Infrastruktura:
a/ palety: duża ilość palet, pokrywających co najmniej 50% powierzchni parku, służących jako schronienie oraz miejsca karmienia;
b/ nawodnienie: zapewniające odpowiedni mikroklimat w parkach, uruchamiane 4-5 razy w ciągu dnia i nocy;
Pasze: podstawę hodowli stanowi tucz, zatem stosujemy przede wszystkim pasze treściwe i mineralne, z ewentualnym wykorzystaniem zielonek rosnących w parku;
Wydajność z m²: „mały szary” - 2-3 kg/m²;
„duży szary” - 3-4 kg/m²;
Koszt produkcji: jest wyższy niż w technologii włoskiej, ale wydajność jest znacznie wyższa, co w pewnym stopniu równoważy poniesione koszty. Jednocześnie duże znaczenie ma znacznie krótszy cykl produkcyjny. Koszt uzyskania produktu wynosi ok. 50% ceny hurtowej.
System flamandzki ma wiele zalet:
- ścisła kontrola parametrów środowiskowych zapewnia optymalne dla rozwoju warunki klimatyczne;
- niezależny od warunków środowiskowych, całoroczny cykl produkcyjny z pominięciem, występujących w naturalnym środowisku, okresów hibernacji i estywacji;
- optymalne wykorzystanie paszy;
- ograniczenie strat powodowanych przez szkodniki poprzez monitorowanie ich występowania;
- wysokie dochody przypadające na jednostkę powierzchni.
Jednak wady tego systemu powodują, że wykorzystanie tego systemu w naszych warunkach jest trudne. Głównymi wadami tego systemu są:
- wysokie koszty organizacji produkcji;
- wysokie koszty produkcji, wynikające z obowiązkowego stosowanie systemów klimatyzacyjnych oraz wysokich cen koncentratów paszowych;
- problemy zdrowotne ślimaków, wymagają dodatkowych kosztów oraz stałej obecności człowieka w celu nadzorowania właściwego przebiegu procesu hodowlanego;
- niższa jakość mięsa.
Odmiennym sposobem chowu zamkniętego jest system kurtynowy. Hodowla prowadzona jest w obiektach z wykorzystaniem urządzeń typu „ul”, w których odbywa się również tucz właściwy zwierząt. Cały cykl hodowlany odbywa się to w oparciu o szklarnie, tunele foliowe i budynki inwentarskie. W Polsce niektórzy hodowcy prowadzą próby z chowem ślimaków w tym systemie.
Informacje ogólne: ma na uwadze jakość produktu, a nie tylko ilość, dlatego ślimaki utrzymywane są w naturalnym środowisku, łącznie z reprodukcją (choć coraz częściej w celu obniżenia strat reprodukcja jest robiona w pomieszczeniach);
generalnie unika się stosowania herbicydów i nawozów sztucznych. W to miejsce wykorzystuje się rośliny strączkowe jako źródło naturalnego azotu;
Typ: ekstensywny;
Etapy hodowli: w parkach;
Długość cyklu hodowlanego: w zależności od gatunku cykl trwa od 12 do 18 miesięcy.
Reprodukcja: odbywa się w warunkach naturalnych, bezpośrednio w parkach z kontrolą ilości obsady reproduktorów na jednostkę parku; po znosach reproduktory usuwa się z parków. W przypadku hodowli Cornu aspersum upowszechnia się metoda kontrolowanego rozrodu, jak w technologii francuskiej.
Obsada reproduktorów: winniczek - 20 szt./m² parku;
„mały szary” - do 80 szt./m² parku;
„duży szary” - do 40 szt./m² parku.
Lęgi: naturalne, jednak coraz częściej hodowcy wybierają jaja w parkach i inkubacji dokonują w pomieszczeniach.
Parki: głównie kilka kwater o standardowych wymiarach 3 m x 50 m, oddzielonych od siebie przejściami o szerokości 1 m, otoczonych wspólnym ogrodzeniem;
Roślinność: urozmaicona szata roślinna z podziałem na roślinność do żerowania i wyłącznie jako schronisko. Spośród roślin największe znaczenie mają młode zielonki: lucerna, koniczyna, kapusta pastewna, pokrzywa, krwawnik, komosa, mniszek lekarski, szpinak, sałatę, cykorię, jarmuż i inne;
- w nowoczesnych hodowlach ilość roślin została ograniczona do 6 gatunków wysiewanych od najniższych (przy ogrodzeniu) do najwyższych (w centralnej części kwatery). Podstawę roślinną parków stanowią: koniczyna biała, różne odmiany sałaty, rzepik, kapusta pastewna, burak pastewny, słonecznik. Czasem dodatkowo wysiewany jest topinambur;
Infrastruktura:
a/ palety: brak lub ich niewielka ilość służących jako miejsce dokarmiania zwierząt;
b/ nawodnienie: tradycyjna metoda opiera się o występowanie naturalnej rosy i opadów atmosferycznych, jednak sztuczne nawodnienie jest coraz częściej stosowane;
Pasze: podstawę hodowli stanowi długi okres wegetacyjny roślin, zatem stosujemy głównie pasze soczyste objętościowe - zielonki, z ewentualnym dokarmianiem treściwymi paszami uzupełniającymi;
Wydajność z m²: przeciętnie ok. 1,0 - 1,2 kg/m² (liczone z całkowitej powierzchni parków, łącznie ze ścieżkami);
Koszt produkcji: zasadniczo są niskie, ponieważ nie ma wydatków na pasze. Wydatki są ukierunkowane przede wszystkim na zatrudnienie przy zbiorze ślimaków, amortyzację instalacji parków, nakłady na nasiona, trutki na szczury i środki dezynfekujące. Dzięki temu koszt uzyskania produktu wynosi ok. 40% ceny na rynku hurtowym.
Technologia francuska
Informacje ogólne: wpływ na dobór technologii w dużej mierze mają różnice klimatyczne pomiędzy Francją a Włochami. W klimacie śródziemnomorskim jaki panuje we Włoszech i części południowo-wschodniej Francji, przy wydłużonym cyklu wegetacji jest wykorzystywana możliwość chowu ślimaków na roślinności. Jednak w pozostałej części Francji chów został skomercjalizowany i przebiega w ciągu jednego sezonu hodowlanego. Nakłady na obsługę parków w technologii włoskiej są stosunkowo mniejsze niż we francuskiej.
Typ: intensywny;
Etapy hodowli: - interiorowy – reprodukcja;
- eksteriorowy - „tucz” w parkach;
Niektórzy próbują stosować całoroczny chów interiorowy. Wśród różnych jego systemów najbardziej upowszechnione są: a/ system flamandzki – odmiana chowu klatkowego;
b/ system kurtynowy – wykorzystanie wewnętrznej konstrukcji „ula” w parkach organizowanych w obiektach zamkniętych.
Długość cyklu hodowlanego: „mały szary” - 3 – 5 miesięcy,
„duży szary” - 5 – 7 miesięcy.
Reprodukcja: odbywa się w pomieszczeniach w całkowicie kontrolowanych warunkach, z możliwością regulowania temperatury, wilgotności i długości dnia świetlnego;
Obsada reproduktorów: „mały szary” - max. 200 sztuk na 1 m² całkowitej powierzchni stołu,
„duży szary” - max. 100 sztuk na 1 m² całkowitej powierzchni stołu;
Lęgi: lęgi sztuczne, pełna kontrola nad znosami, inkubacją i wylęgami jaj;
Parki: z podziałem na oddzielnie ogrodzone kwatery, jak w technologii włoskiej lub całościowe z kwaterami oddzielonymi od siebie jedynie ścieżkami komunikacyjnymi;
Roślinność: stosunkowo uboga w gatunki roślin: rajgras, koniczyna, ozime odmiany rzepaku lub rzepiku, bądź też monokulturowe: wyłącznie ozimy rzepak lub ozimy rzepik;
Infrastruktura:
a/ palety: duża ilość palet, pokrywających co najmniej 50% powierzchni parku, służących jako schronienie oraz miejsca karmienia;
b/ nawodnienie: zapewniające odpowiedni mikroklimat w parkach, uruchamiane 4-5 razy w ciągu dnia i nocy;
Pasze: podstawę hodowli stanowi tucz, zatem stosujemy przede wszystkim pasze treściwe i mineralne, z ewentualnym wykorzystaniem zielonek rosnących w parku;
Wydajność z m²: „mały szary” - 2-3 kg/m²;
„duży szary” - 3-4 kg/m²;
Koszt produkcji: jest wyższy niż w technologii włoskiej, ale wydajność jest znacznie wyższa, co w pewnym stopniu równoważy poniesione koszty. Jednocześnie duże znaczenie ma znacznie krótszy cykl produkcyjny. Koszt uzyskania produktu wynosi ok. 50% ceny hurtowej.
System flamandzki ma wiele zalet:
- ścisła kontrola parametrów środowiskowych zapewnia optymalne dla rozwoju warunki klimatyczne;
- niezależny od warunków środowiskowych, całoroczny cykl produkcyjny z pominięciem, występujących w naturalnym środowisku, okresów hibernacji i estywacji;
- optymalne wykorzystanie paszy;
- ograniczenie strat powodowanych przez szkodniki poprzez monitorowanie ich występowania;
- wysokie dochody przypadające na jednostkę powierzchni.
Jednak wady tego systemu powodują, że wykorzystanie tego systemu w naszych warunkach jest trudne. Głównymi wadami tego systemu są:
- wysokie koszty organizacji produkcji;
- wysokie koszty produkcji, wynikające z obowiązkowego stosowanie systemów klimatyzacyjnych oraz wysokich cen koncentratów paszowych;
- problemy zdrowotne ślimaków, wymagają dodatkowych kosztów oraz stałej obecności człowieka w celu nadzorowania właściwego przebiegu procesu hodowlanego;
- niższa jakość mięsa.
Odmiennym sposobem chowu zamkniętego jest system kurtynowy. Hodowla prowadzona jest w obiektach z wykorzystaniem urządzeń typu „ul”, w których odbywa się również tucz właściwy zwierząt. Cały cykl hodowlany odbywa się to w oparciu o szklarnie, tunele foliowe i budynki inwentarskie. W Polsce niektórzy hodowcy prowadzą próby z chowem ślimaków w tym systemie.